Konie dońskie (Dońce) uznawane są za najstarszą ukraińską rasę koni, których historia związana jest z historią Kozaków- sławnych jeźdźców, którzy w XV wieku zaczęli formować się na przybrzeżnych stepach Donu, Dniepru oraz terenach znajdujących się za Wołgą .
Pochodzenie
W 1770 roku Matwiej Płatow - generał kawalerii Imperium Rosyjskiego, ataman dońskich wojsk kozackich założył pierwszą stadninę, co stanowi oficjalny początek istnienia rasy.
Małe, szybkie, zwinne i niezwykle wytrzymałe konie stepowe krzyżowano z końmi koczowniczych ludów tureckich, a także mongolskie, karabachskie, turkmeńskie z rasami arabską, turecką, perską.
Z czasem na Zadońszczyźnie zaczęło powstawać coraz więcej stadnin wzorowanych na utworzonej przez generała Płatowa.
Na początku XIX wieku podjęto działania mające na celu uszlachetnienie i powiększenie rasy, poprzez krzyżówki z kłusakami orłowskimi, a następnie końmi pełnej krwi angielskiej. Od XX wieku prowadzona jest hodowla ukierunkowana na zachowanie czystości rasy oraz uzyskanie przydatności w sporcie jeździeckim.
Wygląd i charakter
Przedstawicieli rasy dońskiej charakteryzuje szeroki tułów, będący wynikiem adaptacji do trudnych warunków klimatu kontynentalnego. Dzięki zgromadzonej tkance tłuszczowej są one w stanie przetrwać ciężkie zimy oraz okres suszy.
Klatka piersiowa jest dobrze rozwinięta i głęboka, zad ścięty.
Kończyny mocno zbudowane z wyraźnie zarysowanymi mięśniami i ścięgnami.
Niewielka głowa ma prosty albo garbonosy profil.
Najczęściej występującym umaszczeniem jest kasztanowate ze złocistym połyskiem oraz odmianami na kończynach i głowie. Znacznie rzadziej można napotkać osobniki gniade lub siwe.
Konie dońskie cechuje energiczny temperament. Są łagodne, przyjazne, chętnie współpracują z człowiekiem.
Użytkowanie
Konie dońskie ze względu na swą żywotność i wytrzymałość predysponowane są przede wszystkim do rajdów długodystansowych oraz turystyki konnej.
