Pochodzenie
Za protoplastę tej niemieckiej rasy koni uznawane są staropruskie kuce Schweiken. Cieszyły się one ogromną popularnością i doceniane były głównie za swoją siłę.
Już w XIII wieku Krzyżacy dążyli do wyhodowania rasy łączącej w sobie wytrzymałość, cechy konia prymitywnego z temperamentem, wzrostem i największymi zaletami typowymi dla koni czystej krwi arabskiej oraz pełnej krwi angielskiej.
W 1732 roku w Trakenach powstała stadnina, mająca za zadanie dostarczać niezawodnych koni dla kawalerii, a także wytrwałych koni roboczych. Do zakończenia II Wojny Światowej miejscowa hodowla chłopska korzystała ze stadniny, poprzez pozyskiwanie z niej reproduktorów.
Przed zajęciem terenów Prus Wschodnich przez Rosjan do Niemiec Zachodnich wywieziono 800 klaczy i 45 ogierów, które stały się podstawą hodowli koni trakeńskich w czasach powojennych.
Wygląd i charakter
Zazwyczaj wysokość konia trakeńskiego mierzona w kłębie wynosi od 160 do 175 cm. Kończyny mimo tego, że sprawiają wrażenie delikatnych, są mocne, suche.
Średniej długości grzbiet przechodzi w lekko opadający, mocno umięśniony zad. Kłąb jest stosunkowo krótki, ale wyraźnie zarysowany i wysoki. Długie łopatki ułożone są pod skosem, klatka piersiowa szeroka.
Szlachetna głowa z długimi uszami, często lekko opadającymi, osadzona jest na długiej, kształtnej szyi.
Przedstawiciele tej rasy są różnorodnie, jednolicie umaszczeni. Raczej nie występuje maść siwa. Tak samo jak inne niemieckie rasy (np.: westfalskie, oldenburskie, heskie), konie trakeńskie znakowanse są piętnem.
Konie trakeńskie cechuje spokojne, łagodne, uległe usposobienie i chęć do pracy. Ze względu na to, że są wyjątkowo wrażliwe i łatwo się płoszą wymagają doświadczonego jeźdźca i opiekuna, który zadba o to, żeby nie były narażane na niepotrzebne sytuacje stresowe.
Użytkowanie
Konie trakeńskie to rasa wszechstronnie wykorzystywana. Płynność ruchu czyni je doskonałymi wierzchowcami w rekreacji. Świetnie skaczą, dobrze sobie radzą w ujeżdżaniu oraz we Wszechstronnym Konkursie Koni Wierzchowych.
