Pochodzenie
Najbardziej znanym przedstawicielem rasy, jednocześnie uznawanym za jej protoplastę jest ogier Nonius - urodzony w Normandii, wychowany w stadzie Deux Ponts (Zweinbrucken), zdobyty w 1814 roku przez węgierską kawalerię.
Urodzony z krzyżówki normandzkiej klaczy oraz ogiera półkrwi angielskiej Oriona, łączony był z klaczami arabskimi, węgierskimi, lipicańskimi, andaluzyjskimi dając początek rasie koni mocnych, wytrwałych, chętnych do pracy.
Po II wojnie światowej Nonius stracił swoją rolę konia wojskowego, stał się popularny jako koń pociągowy.
W 1989 roku powstało Narodowe Stowarzyszenie Hodowców Koni Noniusza, którego głównym celem jest czysta hodowla i zachowanie genów.
Wygląd i charakter
Wyróżnia się dwa typy Noniusów: lżejszy (155- 165 cm w kłębie) oraz cięższy (166-175 cm).
Mają dużą głowę o garbonosym profilu. Szyja jest mocna, wysoko osadzona. Grzbiet jest szeroki i muskularny.
Kończyny są suche, stawy i kopyta duże.
Przedstawiciele obu typów są ciemnogniade lub kare, zazwyczaj bez białych odmian.
Noniusy to energiczne, silne konie o zrównoważonym, przyjaznym usposobieniu. Chętnie współpracują z człowiekiem.
Użytkowanie
Noniusy cięższego typu wykorzystywane są głównie w pracach gospodarczych oraz zaprzęgach.
Konie lżejszego typu z większą domieszką krwi arabskiej spotykane są w jeździe rekreacyjnej.
W celu uzyskania większych predyspozycji do skoków przez przeszkody, Noniusy krzyżuje się z końmi pełnej krwi angielskiej.
