Teorie dotyczące pochodzenia koni ardeńskich dowodzą, że ich przodkami są prehistoryczne konie Solutre, które w okresie paleolitu wędrowały po dorzeczach Mozy, Saone i Rodanu. Pierwsze wzmianki o rasie pojawiły się w relacji Juliusza Cezara "O wojnie galijskiej", gdzie jej przedstawiciele opisywani byli jako wytrwałe, pracowite zwierzęta, które można obdarzyć pełnym zaufaniem.
Pochodzenie, Historia Rasy
Konie ardeńskie wywodzą się z Ardenów - obszaru położonego na terenach Belgii, Francji i Luksemburga. Uznawane są za jedną z najstarszych, udokumentowanych ras koni pociągowych a ich historia sięga czasów starożytnego Rzymu.
Wczesny typ przedstawicieli rasy, który jako pierwszy docenił i opisał Juliusz Cezar, wykorzystywany był przez późniejszych cesarzy rzymskich w różnorodnych celach wojskowych.
Przez wieki Ardeny były rasą cechującą się niskim wzrostem. W czasach Cesarstwa Rzymskiego ich średnia wysokość nie przekraczała 142 cm.
Starania Napoleona Bonaparte, aby doprowadzić do wzrostu wytrzymałości poprzez łączenie z czystą krwią arabską spowodowało nieznaczne zwiększenie rozmiarów do 152 cm wzrostu oraz 500 kg wagi.
Odwaga oraz spokojne usposobienie w połączeniu z ogromną siłą i odpornością na trudne warunki i niskie temperatury sprawiło, że przez stulecia konie ardeńskie z powodzeniem służyły, jako konie wojenne.
Ich zasługi na polu walki były duże. Uczestniczyły między innymi w wyprawach krzyżowych, jak również w walkach w czasach Rewolucji Francuskiej. Wykorzystywane były do transportu artylerii podczas przeprowadzonej przez Napoleona kampanii rosyjskiej w 1812 roku, jak również przez armię belgijską oraz francuską na frontach I Wojny Światowej, gdzie wykorzystywane były to transportowania artylerii i zaopatrzenia.
Istotny wpływ na rasę ardeńską miało skrzyżowanie jej z końmi belgijskimi, co miało miejsce w XIX wieku. Dzięki temu Ardeny uzyskały cięższy pokrój charakterystyczny dla współczesnych przedstawicieli rasy, a tym samym zwiększyła się ich rola jako bardzo ciężkiego konia pociągowego oraz zwierzęcia mięsnego.
Jednak uzyskanie większych rozmiarów miały swoje minusy, bowiem przyczyniły się do zmniejszenia wytrzymałości i energiczności.
W 1929 roku utworzono kilka rejestrów rasowych, a obecnie w Belgii, Francji i Luksemburgu prowadzone są trzy oddzielne księgi stadne, chociaż istnieje krzyżowanie pomiędzy nimi.
Wygląd i charakter
Standardy wzrostu Ardenów różnią się w zależności od miejsca pochodzenia konkretnego konia. We Francji przeciętny wzrost klaczy wynosi około 160 cm, a ogiera 162 cm. Natomiast zgodnie z belgijskimi standardami 160 cm to maksymalna dopuszczalna wysokość.
W stosunkowo do innych ras zimnokrwistych konie ardeńskie są średnio ciężkie. Ich waga waha się między 700 do 1000 kilogramów.
Konie ardeńskie charakteryzują się mocną, krępą, muskularną budową ciała. Mają dość dużą głowę z szerokim pyskiem oraz prostym albo lekko wypukłym profilem. Szyja jest umięśniona, tak samo jak krótkie, mocne plecy. Obficie opierzone kończyny są krótkie, ale silne z wytrzymałymi stawami.
Najczęściej występującym umaszczeniem jest gniade, kasztanowate. Ponadto spotyka się osobniki dereszowate, siwe i palomino. Bardzo rzadko występuje maść kara, która wyłączona jest z rejestracji. Na głowie mogą występować niewielkie białe oznaczenia w postaci, np. gwiazdki.
Użytkowanie
Niestety w wielu krajach europejskich, np. Belgii, Francji, Niemczech i Szwajcarii konina stanowi powszechny element diety, stąd hodowla masywnych koni ardeńskich ukierunkowana jest przede wszystkim na produkcję mięsa.
Poza tym ze względu na siłę, wytrzymałość oraz zdolność do pracy w wymagającym, pagórkowatym terenie Ardeny wykorzystuje się do pracy w gospodarstwach rolnych oraz w leśnictwie.
Dodatkowo w Europie coraz częściej używane są do jazdy wyczynowej oraz powożenia.
Łagodne i zrównoważone usposobienie sprawiają, że przedstawicieli tej rasy można spotkać w ośrodkach jeździeckich, jak również hipoterapeutycznych.
Konie ardeńskie wielokrotnie używane były do uszlachetniania innych ras miedzy innymi rosyjskich koni pociągowych albo stworzenia szwedzkiej odmiany rasy, która jest bardzo pożądana podczas zrywki drzew i innych prac w leśnictwie.
W XIX wieku uznawana była za podgrupę, obecnie stanowi odrębną rasę, chociaż rodowód szwedzkich Ardenów wywodzi się od koni ardeńskich z Belgii i Francji.
