Konie Camargue to starożytna rasa wywodząca się z obszaru Camargue w południowej Francji.
Jej pochodzenie pozostaje stosunkowo nieznane, choć powszechnie uważa się ją za jedną z najstarszych ras koni na świecie.
Przez wieki, być może tysiące lat, te małe konie żyły dziko na bagnistych terenach Camargue i mokradeł delty Rodanu, która obejmuje część departamentów Gard i Bouches-du-Rhône (dzięki czemu często stosuje się w stosunku do nich określenie "konie morskie").
W takim środowisku rozwinęła się ich wytrzymałość, odporność i zwinność, z których są dziś znane.
Do tej pory niektórzy przedstawiciele rasy żyją w warunkach półdzikich na bagnistych terenach tego regionu.
"Dla tej dzikiej rasy,
żywiołem, jest morze:
Z rydwanu Neptuna uciekł bez wątpienia,
Jest jeszcze zabarwiony pianą..."Frederi Mistral: Mirèio Cant IV
Pochodzenie, historia rasy
Pomimo tego, że historia istnienia rasy Camargue jest bardzo długa, a jej przedstawiciele wykazują podobieństwo do prymitywnych koni namalowanych na ścianach jaskini Lascaux około 15 000 lat p.n.e., aż do początków XX wieku nie cieszyła się ona zbyt dużą popularnością.
Swe przetrwanie w dużej mierze zawdzięczała przydatności na bagnistych terenach regionu, gdzie konie wykorzystywane były jako zwierzęta użytkowe i robocze, między innymi do koszenia zboża, pracy z żywym inwentarzem (głównie z bykami i owcami) oraz zaprzęgowej.
Ponadto od starożytności aż do XI wieku Rzymianie oraz Fenicjanie używali ich jako koni bojowych.
Uważa się, że w porównaniu z innymi rasami konie Camargue w niewielkim stopniu zostały poddane celowemu krzyżowaniu przez człowieka, chociaż istnieją wzmianki o łączeniu z końmi angloarabskimi, czystej krwi arabskiej, pełnej krwi angielskiej, bretońskimi i berberyjskimi.
W 1964 roku, w tym celu utworzono Association des Eleveurs de Chevaux de Race Camargue (AECRC), które pracowało między innymi nad ustaleniem standardów rasy oraz półwolnostanowiskowej metody hodowli.
Polega ona na tym, że przedstawiciele rasy przez cały rok przebywają na 20 hektarach pastwisk na terenach "kolebki rasy" - Camargue, Langwedocji i Prowansji. Tylko raz w roku konie zabierane są do kontroli, znakowania, kastracji lub czynności pielęgnacyjnych. Przez resztę czasu muszą radzić sobie i zaadaptować się do stałej wilgotności, silnych wiatrów, licznej obecności owadów oraz surowych zim.
Rasa Camargue ma niewielkie potrzeby żywieniowe i jako jedyna jest w stanie czerpać energię z trawy oraz roślin porastających słonawe wody.
Co ciekawe żyjące na wolności młode, około dwuletnie klacze odmawiają krycia przez ogiery należące do rodzimego stada, opuszczając grupę by poddać się zalotom obcego ogiera. Zachowania takie przyczyniają się do ograniczenia chowu wsobnego źrebiąt.
Na wolności młode konie przebywają mniej więcej dwa lata i tym samym osiągają wiek, w którym doświadczeni jeźdźcy zaczynają je przyuczać do jazdy.
Wyszkolony koń jest trzymany na półwolności, z jeźdźcem przychodzącym do niego, jeśli potrzebuje pracy, przed wypuszczeniem go na wolność.
W 1976 roku rząd francuski ustalił standardy dla tej rasy i rozpoczął rejestrację głównych hodowców, a w 1978 roku utworzono pierwszą księgę stadną.
Obecnie rasa objęta jest ochroną w celu zachowania prehistorycznych linii krwi.
Wygląd i charakter
Camargue to nieduże konie, które zazwyczaj osiągają od 135 do 150 cm wzrostu i 350-500 kg wagi. Pomimo niewielkich rozmiarów posiadają siłę pozwalającą im nieść dorosłego człowieka.
Konie Camargue posiadają dość dużą głowę z prostym profilem, płaskim czołem i dobrze wyrzeźbionymi kośćmi policzkowymi. Szeroko osadzone oczy są jasne i wyraziste. Uszy są niewielkie, krótkie i szeroko rozstawione. Średniej długości szyja porośnięta jest obfitą grzywą, która u klaczy jest gładka, a u ogierów często falowana.
Klatka piersiowa jest głęboka i szeroka, a łopatki duże, płaskie. Kłąb jest wyraźnie zarysowany. Grzbiet jest średniej długości. Lekko nachylony zad jest mocno umięśniony a ogon nisko osadzony.
Kończyny są długie i proporcjonalne z szerokimi stawami kolanowymi i skokowymi. Kopyta są twarde, szerokie, przystosowane do przemieszczania się po bagnistym terenie.
Charakterystyczną cechą koni Camargue jest siwe umaszczenie. Źrebięta rodzą się z ciemną sierścią, która w miarę ich dorastania staje się coraz bardziej przeplatana białymi włosami, aż do osiągnięcia całkowitej bieli około czwartego roku życia.
Camargue to zwinne i szybkie konie, które szybko przystosowują się do bardzo trudnych warunków. Cechuje je spokojne i łagodne usposobienie. Chętnie współpracują z człowiekiem, którego dość szybko obdarzają swym zaufaniem.
Użytkowanie
Konie Camargue to tradycyjne wierzchowce gardian - pasterzy bydła w delcie Rodanu, którzy odpowiedzialni są za zarządzanie półdzikimi stadami oraz ich ochronę, a także zapewnienie czystości rasy.
Wykorzystywane są głównie do zarządzania inwentarzem, nadzorowania i sortowania stad, jak również podczas tradycyjnych festiwali, np.: abrivado poprzedzające kurs camarguaise i wielu innych zabaw gardian.
Dobrze sobie radzą w wielu dyscyplinach jeździeckich: powożeniu, skokach przez przeszkody, ujeżdżaniu. Używane są także do jazdy rekreacyjnej.
Niezwykła wytrzymałość i zdolności adaptacyjne oraz nieomylny instynkt sprawiają, że wybierane są do turystyki konnej oraz jazdy długodystansowej, która we Francji cieszy się coraz większą popularnością.
