Konie noryckie znane również, jako Noriker, zimnokrwiste konie południowoniemieckie albo Pinzgauer to jedna z najstarszych europejskich ras zimnokrwistych koni pociągowych.
Pochodzenie, historia rasy
Nazwa Noriker pochodzi od Noricum - celtyckiego królestwa, które po podbiciu przez Rzymian stanowiło prowincję Cesarstwa Rzymskiego. Zajmowała ona tereny współczesnej Karyntii, Stryrii i Górnej Austrii.
Według danych Międzynarodowej Encyklopedii Ras Koni hodowla Norikerów rozpoczęła się w greckim regionie Tesalia, który słynął z ciężkich wierzchowców wojennych.
Po podboju Greków, Rzymianie zakładali stadniny na terenach Cesarstwa i kontynuowali tradycję rozwoju koni noryckich.
Przez wiele lat hodowli konie przebywały w naturalnych warunkach górskich na wysokości 6000 stóp, często bez dodatkowych porcji pożywienia. Trudne warunki życia sprawiły, że Norikery stopniowo ewaluowały, aż powstały niezwykle wytrzymałe konie, tzw. ciężkiego typu alpejskiego.
Wnioskując na bazie niektórych odnalezionych artefaktów, przedstawiciele tej rasy mogli być używani do handlu i transportu w Alpach już w pierwszym tysiącleciu p.n.e.
Rola Rzymian w hodowlii i dokładne dzieje rasy nie są znane. Pewne jest natomiast, że konie noryckie, aż do XIX wieku odgrywały istotną rolę w rozwoju handlu między Europą Środkową a regionem Adriatyku.
Podczas podróży z Salzburga do Włoch były wykorzystywane do przewozu różnych towarów, przede wszystkim złota, żelaza celtyckiego oraz soli. W drodze powrotnej transportowały przyprawy i wino.
Czterysta lat temu, hodowla koni noryckich została uregulowana. W tym czasie dążono do zwiększenia ich rozmiarów poprzez łączenie z innymi większymi europejskimi rasami. W celu udoskonalenia rasy były również krzyżowane z końmi hiszpańskimi.
Po zakończeniu II Wojny Światowej postępująca mechanizacja zmniejszyła ogólne zapotrzebowanie na pracę koni. Najwięcej koni hodowanych było w okolicach, gdzie trudne, górskie tereny utrudniały pracę maszyn.
Chociaż obecnie większość koni pociągowych w Europie jest zagrożona, w austriackich wsiach mieszka około 10 000 koni noryckich.
Wygląd i charakter
Konie noryckie określane są umiarkowanie ciężkie konie górskie (ich waga wynosi ok. 700 kg), bowiem w porównaniu z przedstawicielami innych ras zimnokrwistych są niewielkie (158- 163 cm wzrostu) i drobniejszej budowy. Charakteryzuje je wyjątkowe wyczucie równowagi i pewność kroku.
Norikery mają suchą głowę o garbonosym profilu i muskularną, dobrze osadzoną szyję.
Ich klatka piersiowa jest dobrze umięśniona i szeroka, co stanowi cechę typową dla koni pociągowych.
Łopatki są długie i strome. Zad mocny, umięśniony.
Kończyny sprawiają wrażenie krótkich, ale są niezwykle silne i wytrzymałe o minimalnym upierzeniu.
Najczęściej występującym umaszczeniem jest podstawowe: gniade, kasztanowate, kare oraz srokate i tarantowate.
Norikery to wytrzymałe konie, które cechuje spokojne, łagodne usposobienie. Są silne, odporne, konsekwentne w działaniu i chętne do współpracy z człowiekiem.
Użytkowanie
Ze względu na swój rozmiar, siłę, jak również zrównoważony, niezawodny charakter konie noryckie cieszą się popularnością podczas wyścigów kuligowych. Ponadto uczestniczą w polowaniach, paradach, grze w polo. Skaczą przez przeszkody. Są wybierane do rekreacyjnej jazdy konnej, także jako wierzchowce dla dzieci.
Do tej pory wykorzystywane są w Austrii do prac rolnych oraz leśnych (np. zrywki drewna) na terenach, gdzie możliwość wjechania i manewrowania maszynami jest niemożliwa.
