Pochodzące z Portugalii konie Lusitano, raasa znana także pod nazwami konie luzytańskie albo PSL(Puro Sangue Lusitano), uznawana jest za blisko spokrewnioną z hiszpańską rasą andaluzyjską.
Ze względu na to, że obie rozwinęły się na Półwyspie Iberyjskim do lat 60 XX wieku funkcjonowały pod jedną nazwą "koni andaluzyjskich".
Pochodzenie, historia rasy
Na Półwyspie Iberyjskim konie żyły już 20 000 lat p.n.e, o czym świadczą malowidła na ścianach jaskiń. Te starożytne konie wykorzystywane były przez Fenicjan i Celtów, jako konie wojenne.
Celtiberians - sojusz Celtów z Iberami zawarty około 800 roku p.n.e zapoczątkował hodowlę koni bojowych, których zwinność i szybkość była ceniona przez iberyjskich wojowników.
Więź pomiędzy ludźmi i wierzchowcami iberyjskimi uznawana jest za inspirację dla powstania centaura - mitycznego stworzenia będącego w połowie człowiekiem, w połowie koniem.
Najazd Muzułmanów na Iberię w 711 roku, przywiezienie przez nich berberyjskich koni doprowadził do krzyżówek z rodzimymi końmi, a tym samym powstania wierzchowców cenionych w wojennych walkach jeszcze bardziej niż oryginalne konie iberyjskie.
Poza udziałem w wojnach konie iberyjskie uczestniczyły w pokazach ujeżdżania oraz walkach z bykami, stanowiących rozrywkę portugalskiej szlachty.
W XVI i XVII wieku konie iberyjskie przemieszczały się pomiędzy Portugalią i Hiszpanią, a te z Andaluzji często wykorzystywane były do doskonalenia portugalskiej kawalerii.
W 1966 roku portugalskie oraz hiszpańskie księgi stadne zostały rozdzielone, a portugalski szczep zyskał miano Lusitano - od starorzymskiego regionu Lusitania, którego obszar pokrywa się z terenem współcześnie zajmowanym przez Portugalię.
Wygląd i charakter
Lusitano to niezbyt wysokie konie osiągające na ogół 150-165 cm wysokości mierzonej w kłębie.
Przedstawiciele tej rasy charakteryzują się wąską, ale proporcjonalną głową o lekko wypukłym profilu oraz grubą i dobrze wysklepioną szyją.
Kłąb jest wyraźnie zaznaczony, łopatki skośne, klatka piersiowa szeroka i głęboka.
Kończyny koni luzytańskich są muskularne, mocne. Grzbiet krótki, zad nachylony i zaokrąglony z nisko osadzonym ogonem.
Najczęściej występującym umaszczeniem jest siwe, bułane oraz gniade.
Lusitano to konie bardzo inteligentne, odważne, chętne do współpracy z człowiekiem, do którego szybko się przywiązują.
Użytkowanie
Południowa Portugalia, tradycyjny region corridy, jest głównym rejonem hodowli koni Lusitano, które do tej pory uczestniczą w walkach z bykami.
Ponadto konie te, szczególnie młode ogiery szkolone są we wszystkich elementach klasycznej szkoły jazdy.
Lusitano cenione są jako zwinne, pełne gracji konie pod siodło. Dodatkowo wykorzystywane są również w powożeniu oraz ujeżdżaniu.
