Pochodzenie, historia rasy
Rasa konie szwarcwaldzkie powstała około 600 lat temu w Schwarzwaldzie położonym w regionie Badenii-Wirtembergii w południowo-zachodniej części Niemiec.
Hodowla po raz pierwszy została udokumentowana na początku XV wieku w zapiskach szwarcwaldzkiego Opactwa Św. Piotra.
Rasa szwarcwaldzka została wyhodowana przez niemieckich rolników do pracy na polach uprawnych i w regionach leśnych.
Trudne warunki i długie, mroźne zimy doprowadziły do tego, że każde kolejne pokolenie koni wykazywało jeszcze większą wytrzymałości i zdolności adaptacyjne. W połączeniu z przyjaznym, zrównoważonym charakterem czyniło to z nich lubiane i wszechstronne konie.
W 1896 roku założono pierwszą księgę stadną oraz utworzono w Sankt Märgen Stowarzyszenie rasy. Ponadto w Marbech utworzono państwową hodowlę oraz przepisy, które ją regulowały.
Postępująca motoryzacja rolnictwa i transportu doprowadziła do tego, że podobnie jak w przypadku prawie wszystkich ras zimnokrwistych, populacja koni szwarcwaldzkich po 1947 roku gwałtownie malała.
Najniższy punkt osiągnął w 1977 roku, gdy odnotowano jedynie 159 klaczy, a z dziewięciu dawnych linii ogierów pozostały tylko dwie: założona przez ogiera Deutschritter linia D oraz linia M, którą zapoczątkował ogier Mittler.
Ze względu na niewielką liczbę klaczy czystej krwi w latach 70 XX wieku, aby uniknąć chowu wsobnego, zaczęto dopuszczać do hodowli ogiery innych ras.
Ze względu na podobieństwo w budowie ciała, jak również adaptację do terenów górskich zdecydowano się na konie noryckie oraz Freiberger.
Norycki ogier o imieniu Reith-Nero zapoczątkował nową linię R, a z Wirts-Diamant linię W.
W latach osiemdziesiątych ogier Freiberger o imieniu Dayan założył linię F.
Najmłodsze linie powstały w latach dziewięćdziesiątych linia V - założona przez ogiera Schleswiger Kaltblut Varus oraz linia K - zapoczątkowana przez ogiera nazwanego Riff-Vulkan.
Obecnie w Niemczech zarejestrowanych jest około 700 klaczy i tylko 46 ogierów. 16 z nich znajduje się w państwowej stadninie, a pozostałe są rozproszone po prywatnych obiektach hodowlanych.
Od 2007 roku rasa uznawana jest za zagrożoną wyginięciem.
Wygląd i charakter
Konie szwarcwaldzkie to zimnokrwiste konie pociągowe w lekkim typie (około 500-680 kg). Charakteryzuje je niezbyt wysoki wzrost (około 148-160 cm) i dobrze zbudowane ciało nieco podobne w typie do Haflingera.
Mała, sucha głowa zazwyczaj ma prosty albo lekko garbonosy profil. Szyja i kark są krótkie, Zad jest szeroki i mocno umięśniony.
Kończyny na ogół nie są porośnięte szczotkami pęcinowymi. Kopyta są szerokie i mocne, dobrze przystosowane do przemieszczania się po górzystym terenie.
Od 1875 roku konie szwarcwaldzkie poddane są celowej selekcji ubarwienia. Obecnie jedynym dopuszczanym umaszczeniem w rejestrach rasy szwarcwaldzkiej jest maść kasztanowata z długą, lnianą grzywą i ogonem. Odcień sierści waha się od jasnej do bardzo ciemnej, czasami prawie czarnej.
Konie szwarcwaldzkie charakteryzuje cierpliwość i łagodne, spokojne usposobienie. Są zwinne, silne i bardzo wytrzymałe. Jest to rasa znana i ceniona za długowieczność, łatwość utrzymania i z wysoką płodność.
Użytkowanie
Pierwotnym zastosowaniem rasy koni szwarcwaldzkich była praca w rolnictwie i leśnictwie. Obecnie wykorzystywane są do ciągnięcia bryczek, wozów i sani z turystami, jak również rekreacyjnej jazdy konnej.
