Wywodząca się z Afryki Północnej rasa koni berberyjskich uznawana jest za jedną z najstarszych na świecie oraz protoplastę wielu współcześnie znanych ras koni.
Pochodzenie
Małe, sprawne i szybkie konie berberyjskie były cenionymi końmi bojowymi Maurów. Po zajęciu Hiszpanii i zakończeniu zamętów spowodowanych wojną domową w 800 roku n.e sprowadzili tam oni swoje cenne wierzchowce. Krzyżowali je również z okolicznymi końmi, co doprowadziło do powstania rasy andaluzyjskiej.
Do XVII wieku śmiała i odważna rasa berberyjska użytkowana była w celach wojennych. Następnie zaczęto je krzyżować z rasą arabską, tworząc smuklejsze i uznawane za bardziej eleganckie konie berberyjskie nowego orientalnego typu.
Wygląd i charakter
Przedstawiciele rasy berberyjskiej to niewysokie (140-150 cm w kłębie) konie typu orientalnego o lekkiej, eleganckiej budowie ciała.
Smukłe nogi są niezwykle wytrzymałe, silne zakończone są wąskimi kopytami wyjątkowo odpornymi na uszkodzenia.
Zad lekko opadający, nisko osadzony ogon. Kłąb wyraźnie zaznaczony, płaskie łopatki stromo ustawione. Klatka piersiowa dosyć wąska.
Głowa o wypukłym profilu delikatnie zwęża się ku dołowi, szyja muskularna, łabędzio wygięta.
Siwe umaszczenie jest najczęściej występującym umaszczeniem u przedstawicieli tej rasy. Znacznie rzadziej występują osobniki gniade, kasztanowe lub skarogniade.
Przez stulecia użytkowania jako konie bojowe rasa berberyjska wykształciła niezwykłą odporność na trudne warunki, wahania temperatur, stres. Są to konie bardzo odważne, mądre, szybkie i wytrzymałe.
Użytkowanie
Konie berberyjskie ze względu na trudności z importem klaczy nie są rasą rozpowszechnioną w Europie. W swej ojczyźnie ogiery traktowane są jako konie wierzchowe, użytkowe. Rasa szczególnie predysponowana jest do rajdów na długich dystansach.
