Pochodzenie
Pierwsze uwiecznione na piśmie wzmianki dotyczące rasy oldenburskiej pochodzą z XV wieku. W tym okresie w regionie Oldenburg hodowano konie starofryzyjskie, które następnie krzyżowano z angielskimi, duńskimi oraz uznawanymi za najlepsze - hiszpańskimi i neapolitańskimi z domieszką krwi rasy berberyjskiej.
W następstwie tego powstały ciężkie, szlachetne konie w typie barokowym. Były cenione w Europie i uznawane za doskonałe konie zaprzęgowe do karet.
Kolejne stulecia polegały na selektywnej hodowli dostosowanej do potrzeb rynku. W XIX wieku w celu uzyskania koni zdolnych do ciężkich , rolniczych prac oraz wykorzystywania w zaprzęgach sprowadzono reproduktory Cleweland Bay, normandzkie oraz hanowerskie.
Ostatnie dziesięciolecia ukierunkowane są na wyhodowanie nowoczesnego typu konia sportowego.
Współcześnie Międzynarodowy Związek Hodowców Koni Oldenburskich pracuje nad utworzeniem utalentowanych koni skokowych.
Wygląd i charakter
Przedstawiciele tej rasy to konie średniej miary, uznawane za bardziej masywne od innych niemieckich ras gorącokrwistych. Początkowo były nieco wyższe, współcześnie osiągają wysokość 165-175 cm w kłębie.
Zad jest mocno umięśniony, lekko ścięty. Kończyny suche, mocne. Grzbiet nieco miękki, kłąb średniej wielkości. Łopatki długie i skośne. Szyja ładnie ukształtowana i dobrze osadzona, głowa o prostym lub lekko garbonosym profilu.
Umaszczeniem najczęściej występującym u rasy jest najczęściej kare, skarogniade, gniade, rzadziej kasztanowate. Odmiany raczej nie występują.
Konie oldenburskie mają przyjazne, łagodne usposobienie. Są chętne do pracy z człowiekiem, rywalizacji.
Użytkowanie
Obecnie podjęto starania ukierunkowania rasy na sport, szczególnie skoki przez przeszkody. Niektórzy przedstawiciele rasy odnoszą sukcesy na wyścigach.
